Dokąd w styczniu na wakacje?

Lokalna społeczność zaangażowana jest również w prowadzenie hotelu Ruboni Community Camp będącego współwłasnością ponad sześćdziesięciu osób! Hotel zachwyca mnie od pierwszego wejrzenia. Estetycznie wkomponowane w las domki i tropikalny ogród. Do tego piękne widoki zarówno z balkonów i tarasów przy pokojach, jak i restauracji. Obok przepływają dwa potoki, a kawałek dalej rzeka, które razem przynoszą kojący szum. Do jednego z potoków podpięto wielkie dynamo zapewniając ośrodkowi prąd elektryczny. Nie ma za to zasięgu sieci komórkowej, więc można tutaj się odciąć od świata zewnętrznego i skupić na cudach natury, jak kameleony, dżungla i odległe skaliste czterotysięczniki. Niedaleko znajduje się źródło, które zaopatruje butelkowaną wodę C’est la vie.

Pierwszą noc spędzam w domku górnym, którego balkon rankiem serwuje fantastyczne przedstawienie, gdy widoczne wierzchołki gór rozpala wschodzące słońce. Pozostałe dwie noce spędzam w domku nad strumykiem, który położony jest niemal sto metrów niżej i okazuje się świetnym miejscem do obserwacji ptaków.

Siedząc tu na tarasie dostrzegam żółto-pomarańczowego wikłacza, który mozolnie wije gniazdko na chybotliwej trzcinie. Przelatuje na pobliską palmę i zaczyna szamotaninę z jej liściem. W końcu udaje mu się uszczknąć małe pasemko, z którym wraca do gniazda i tak zdobyte źdźbło wplata w swój domek. Animal Planet na żywo.

Częściej jednak wikłacze wiją gniazda na drzewach, na końcach cienkich wyginających się od ciężaru gniazdka gałęzi, z wejściem od dołu. To podwójne zabezpieczenie przed drapieżnikami. Mój, bo zdążyłem go w sercu oswoić, wikłacz wybrał jednak trzcinę. Popołudniu zrywa się wichura. Trzcina ugina się na wszystkie strony. Z oczu znika mi gniazdko i wikłacz. Robi mi się przykro, na myśl, że mozolna dwu-, a może nawet trzydniowa praca ptaszka została w kwadrans zniszczona. Gdy wiatr ustaje, a trzcina się prostuje, znów dostrzegam gniazdko, a wikłacz wraca do molestowania palmy. Uff.

Mnogość pojawiających się tu ptaków skłania mnie do poproszenia Jacoba o pomoc w rozpoznawaniu gatunków. Na drugi dzień uzbrojeni w kawę, lornetkę i książkę o ptakach analizujemy gości w moim tymczasowym ogródku. Najbardziej w pamięć zapadają mi: bibil ogrodowy (głównie z nazwy), czepiga rudawa z irokezem na głowie oraz śpiewającymi różnymi głosami złotokos siwogłowy.

Jak ekskluzywnie zabić mysz

Wybieram się też na samotny spacer w stronę granicy Parku Narodowego Gór Ruwenzori, podczas którego spotykam żołnierzy z karabinami. Mają tu swoje baraki. Chronią teren przed ewentualnymi najeźdźcami z Demokratycznej Republiki Konga. Jeden z nich, Simon, zabiera mnie nad rzekę. Pytam czy jest faktycznie uzbrojony. Miedziany błysk naboi przekonuje mnie, że jest.

Ostatnim przyczółkiem cywilizacji przed bramą parku jest hotel. Kasują 132 dolary od osoby za noc. Proszę o oprowadzenie. Każdy domek ma duży balkon z widokiem na dżunglę. W jednej z łazienek moją uwagę zwraca drżąca mysz. Na początku nie pojmuję, co się dzieje. Dopiero podchodząc bliżej, dostrzegam, że przykleiła się do pułapki. Luksusowy hotel tuż przy parku narodowym nie potrafi sobie poradzić z gryzoniem w mniej barbarzyński sposób?
 

Malowanie żarówek

Tymczasem ekologiczny sznyt hotelu Ruboni motywuje mnie do zachęcenia personelu do pełnego przystosowania obiektu jako przyjaznego środowisku, w tym człowiekowi. Angażuję się w pomoc bezpłatnie, bo to miejsce to dla mnie drugi dom. Namawiam ich też do zmiany ostrego białego światła. Są nieco sceptyczni. Proponuję na próbę pomalować jedną żarówkę na żółto i porównać efekt. Po tym jak malowano ściany, akurat zostało im trochę żółtej farby. Maczam w niej żarówkę i okazuje się, że to początek dłuższej zabawy. Farba szybko ścieka, więc trzeba żarówką kręcić na różne strony, dopóki farba nie zacznie wysychać. Tym samym pojawiają się na niej smugi dając efekt, który kojarzy mi się ze zdjęciami Jowisza. Wkręcamy żarówkę i już nikt nie ma wątpliwości, dlaczego tak cisnąłem. Na dodatek niektóre klosze lamp są wykonane z liści bananowca, więc łączny efekt jest wyjątkowo klimatyczny.

Malujemy kolejne żarówki, a mi udaje się namówić szefów, aby wszystkie klosze były z liści bananowca. A czy oprócz roślin ozdobnych można by posadzić marakuję oraz jakieś drzewko z owocami, które przyciągną więcej ptaków? Można. To wręcz banalne, bo w Ugandzie jest tak żyzna gleba, że zrywa się gałązkę, wsadza w ziemię i w ten sposób szybciutko rośnie nowe drzewo. Nie mogę się doczekać efektów, być może za rok będę miał okazję je zobaczyć na żywo.

Zdrowe żarcie

Kuchnie hoteli (nawet tych, które chcąc być postrzegane jako luksusowe) przerażają mnie czasem. W jednym z nich, gdzie doba kosztuje 200 dolarów, a personel lata wokół gości tak, że aż się robi duszno, miałem okazję przeprowadzić audyt. Praktycznie wszystkie garnki z aluminium. Byle jaki olej do smażenia w byle jakim pojemniku. Zresztą niemal wszystkie pojemniki na żywność z podejrzanego plastiku. Dżem zawierający sztuczny aromat oraz dodatkowy barwnik. Środki na komary zdolne zabić kota. Toksyczne darmowe kosmetyki (któż nie lubi bezpłatnych kosmetyków w hotelach!). Same uwagi w raporcie zajęły cztery strony maszynopisu.

Na tym tle hotel Ruboni prezentuje się nieźle. Mają garnki aluminiowe, ale stalowe również. Na moją prośbę Deo (bóg kuchni?) wszystkie posiłki gotuje dla mnie w stalowym garnku. Na dodatek gotuje bardzo smacznie. Mam nadzieję, że dla innych klientów oraz dla siebie też będzie gotował w stali. Co ciekawe, to pierwsza restauracja, gdzie mają oliwę z oliwek. Moje kubki smakowe podbija też koktajl z bananów i marakui.

Do pełni szczęścia brakuje mi tylko ogniska. Tutaj trudniej mi namówić personel, ale ostatecznie się udaje i jeszcze podczas mojego pobytu zapalamy pierwsze ognisko. Opuszczam je na chwilę, a gdy wracam, widzę, że siedzi przy nim ktoś z karabinem. To strażnik parku. Mówi, że ich obowiązkiem jest też ochrona ludności. Gdy zaczyna padać, przenosimy się do środka, gdzie zaaranżowano grill. Sympatyczny Deo okazuje się nie tylko sprawnym kucharzem, ale też fakirem. Przerzuca gołymi rękami rozżarzone węgle. Siedzimy więc przy grillu i rozmawiamy. Kiedy Deo coś potwierdza, to najczęściej charakterystycznym mruknięciem. Mówi, że ma dwadzieścia osiem lat, czyli jeszcze trzydzieści i kaput. Pytam, dlaczego, a on na to, że przecież tyle żyje się w Ugandzie.
 

Walka z deszczem

Drugiego ranka mamy o świcie ruszyć z Jacobem w góry. Od punktu widokowego dzielą nas co najmniej dwie godziny wspinaczki. Zazwyczaj po trzech godzinach od wschodu słońca para wodna zaczyna się kondensować i chmury zasłaniają szczyty. Tym razem rozgościły się już znacznie wcześniej i zakrywają widok od samego początku. Mimo tego kontynuujemy wspinaczkę – a nuż się rozpierzchną?

Wspinamy się po stromych, sypkich zboczach. Pomagam sobie kijem bambusowym, który posiada fenomenalne właściwości – lekki, a równocześnie wytrzymały podczas podpierania. Mijają nas dzieciaki idące do szkoły. Pytam Jacoba, jak chodzą do szkoły w porze deszczowej, przecież te stoki stają się bardzo niebezpieczne. Odpowiada, że nie chodzą.

Niestety chmury nie odpuszczają, więc po paru kwadransach zatrzymujemy się na chwilę przerwy. Sytuacja nie ulega poprawie, wracamy. Jutro będę mieć ostatnią szansę na  zobaczenie szczytów i lodowców. Gdy zatrzymuję się, aby zrobić zdjęcie, wyprzedza nas chłopiec. Niesie wiaderko, a w nim ciastka bananowe z rodzinnej plantacji. Sprzeda je w wiosce. Aby zaspokoić ciekawość, kupuję nam po jednym. Albo będą smaczne, albo przynajmniej będę mieć ciekawostkę do opisania. Ku mojemu zaskoczeniu smakują tak, jakby nie dodano do nich cukru. Miła niespodzianka.

Na drugi dzień ruszam w góry sam, bo Jacob został wynajęty przez kogoś innego. Ma być za to motocyklista, który podwiezie mnie do szlaku. Nie ma go. Ruszam pieszo. Po pięciu minutach spostrzegam, że nie wziąłem kija. Wracam rozczarowany samym sobą. Biorę kij i znowu wyruszam w drogę. Po chwili czuję pierwsze krople deszczu, z czasem rozkręcającego się w ulewę, której nie powstrzymuje moja prowizoryczna peleryna. Wracam. Mam niedaleko, więc nie moknę zupełnie. Pewnie gdybym był podwieziony na motocyklu i nie musiał wracać po kij, przemókłbym kompletnie. Żal mi tylko, że nie zobaczyłem Góry Stanleya. Znowu. No ale przecież i tak planuję wrócić za rok. Może z innymi osobami. Pójdziemy razem i zobaczymy – pocieszam się. Może w zamian coś innego i ciekawego mnie dziś spotka? Nie mam bladego pojęcia, że trzy dni później ruszę na dziewięciodniowy treking, którego celem będzie zdobycie tego pięciotysięcznika.

Więcej praktycznych porad o podróży do Ugandy znajdziesz w części I.

Galeria

Bezpłatne wypłaty z bankomatów za granicą, przewalutowania bez prowizji, przelewy międzynarodowe za darmo. Tak działa Revolut. Sprawdź aktualne promocje.

Wymierający gatunek krów

Ruboni Community Camp

Simon

Poznaj więcej inspiracji na ten miesiąc – spójrz na prawy margines >

Menadżerka hotelu z dzieckiem.

Wschód słońca

Góry Ruwenzori o poranku

Malowanie żarówek, to wbrew pozorom nie taka prosta sprawa. Czasem jednak ściekająca farba dawała piękny, planetarny efekt.

Klosz z liści bananowca

Zobacz jak prosto możesz obniżyć koszt swojej podróży nawet o 10%.

Mimo karczowania w przeszłości, młode drzewa urosły szybko. Tutejsze warunki glebowe i klimatyczne pozwalają na wzrost ponad metr w ciągu roku.

Nie wygląda, ale jest bardzo stromo

Dzieciak z bananowymi ciastkami

Obserwacje ptaków

Wyrywane przez wikłacza fragmenty liści plamy